பலேர்மோவில் உள்ள டீட்ரோ மாசிமோ விட்டோரியோ இமானுவேல், முதல் கல் புனிதமான பொது விழாவன்று நாட்டப்பட்டது. இருபத்தி இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, 1897 மே 16 அன்று மாலை பொதுமக்களுக்காக திறந்து வைக்கப்பட்டது.
இது 1875 ஆம் ஆண்டு ஜனவரி 12 ஆம் தேதி நடந்தது, மேலும் பத்து ஆண்டுகள் உள்நாட்டு பிரச்சனை காரணமாக இதன் கட்டுமானம் தாமதம் ஏற்பட்டு
1864 ஆம் ஆண்டில் பலேர்மோ கவுன்சில் மூலம் ஓபரா ஹவுஸின் திட்டம் மற்றும் செயல்படுத்தலுக்கான சர்வதேச போட்டி அறிவிக்கப்பட்டது, மேலும் அதன் முதன்மை இயக்குனர் மேயர் அன்டோனியோ ஸ்டாரப்பா டி ருடினி ஆவார்.
நேபிள்ஸுக்குப் பிறகு தெற்கு இத்தாலியின் இரண்டாவது பெரிய நகரத்திற்கு தகுதியான நகரமான பலேர்மோவில் ஒரு பெரிய புதிய தியேட்டரைக் கட்டுவது பற்றி நீண்ட காலமாக பேசப்பட்டது.
பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் இரண்டாம் பாதியில் பலேர்மோ, புதிய தேசிய ஒற்றுமையின் வெளிச்சத்தில் ஒரு புதிய அடையாளத்தைப் பெறுவதில் ஈடுபட்டார்.
கலாச்சார வாழ்க்கை புதிய இத்தாலிய அரசால் பாதிக்கப்பட்டது மற்றும் ஃப்ளோரியோஸ் போன்ற அறிவொளி பெற்ற தொழில்முனைவோரின் செயல்பாட்டின் நேர்மறையான விளைவுகளால் பாதிக்கப்பட்டது, அவர்கள் ஓபரா ஹவுஸைக் கட்டுவதற்கு தாராளமாக நன்கொடைகளை வழங்கினர் மற்றும் சில ஆண்டுகளாக அதன் அறிவொளி இல்லாத மேலாளர்களாக இருந்தனர்.
தீவிர வணிக உறவுகள் பலேர்மோவில் ஒரு ஐரோப்பிய பரிமாணத்துடன் ஆர்வங்களின் ஒருங்கிணைப்பு மற்றும் வளர்ச்சிக்கு வழிவகுத்தது மற்றும் நகரத்தை அதன் சொந்தத்தை விட பல்வேறு கலாச்சார மாதிரிகளுடன் தொடர்ந்து தொடர்பில் இருக்க வழிவகுத்தது. இது பெல்லி எபோக்கின் தொடக்கமாகும், இது பலேர்மோவின் கலாச்சார மற்றும் பொருளாதார மறுபிறப்பின் நேரமாகும், இது எதிர்கால சந்ததியினருக்கு கிட்டத்தட்ட புராணமாக மாறும் மற்றும் முதலாம் உலகப் போர் வெடித்ததால் மட்டுமே குறுக்கிடப்பட்டது.
இதில் முதல் முறையாக தொடக்க நிகழ்ச்சி மே 16 1897 இரவு அன்று நடந்தது: கியூசெப் வெர்டியின் ஃபால்ஸ்டாஃப் தொடக்க ஓபரா. நடத்துனர் லியோபோல்டோ முக்னோன். இந்த நிகழ்ச்சியின் ஒரு டிக்கெட்டின் விலை 80 லிராக்கள், எங்க தியேட்டர் 7,730 சதுர மீட்டர் பரப்பளவைக் கொண்டது, டீட்ரோ மாசிமோ ஐரோப்பாவில் பாரிஸில் உள்ள ஓபரா ஹவுஸுக்குப் பிறகு மூன்றாவது பெரிய தியேட்டர் ஆகும்.
1897 ஆம் ஆண்டு தொடக்கத்தில் இருந்து 1935 ஆம் ஆண்டு வரை ஓபரா ஹவுஸ் தனியார் நிறுவனங்களால் ஒன்றாக இணைக்கப்பட்டன, பெரும்பாலும் ஒவ்வொரு ஆண்டும் வெவ்வேறு நிகழ்ச்சிகள் நடத்தப்படும்.
1935 ஆம் ஆண்டில், தியேட்டர் அதிகாரப்பூர்வமாக இத்தாலிய கலாச்சார அமைச்சகத்தின் ஆணை "என்டே டீட்ரேல் ஆட்டோனோமோ" மூலம் நியமிக்கப்பட்டது, இதனால் ஒரு பொது தியேட்டராக அங்கீகரிக்கப்பட்டது.
1974 ஆம் ஆண்டில், மறுகட்டமைப்பு பணிகளுக்காக தியேட்டர் மூடப்பட்டது, இது ஒப்பீட்டளவில் குறுகிய காலத்தில் முடிக்கப்பட்டது. இது 23 ஆண்டுகளாக மூடப்பட்டது மற்றும் மே 12, 1997 அன்று கச்சேரியுடன் மீண்டும் திறக்கப்பட்டது, முதல் பகுதியில் ஃபிராங்கோ மன்னினோவும், இரண்டாவது பகுதியில் கிளாடியோ அப்பாடோவும் பெர்லினர் பில்ஹார்மோனிக்கருடன் நடத்தினார்.
History
The Teatro Massimo Vittorio Emanuele in Palermo opened its doors to the public on the evening of 16 May 1897, twenty-two years after the solemn public ceremony of the laying of the first stone.
This took place on 12 January 1875, and ended a chequered series of vicissitudes with interminable squabbles lasting over ten years.
The international competition for the project and realisation of the opera house had been announced by Palermo Council in 1864, and its prime mover was the mayor, Antonio Starrabba di Rudini.
For a long time there had been talk of building a big new theatre in Palermo, worthy of the second biggest city in southern Italy after Naples.
Palermo, in the second half of the nineteenth century, was engaged in getting itself a new identity in the light of the new national unity.
Cultural life was influenced by the new Italian State and the positive consequences of the activity of enlightened entrepreneurs like the Florios, who also made generous donations to the building of the opera house and for some years were also its no less enlightened managers.
Intense commercial relations led to the convergence and development in Palermo of interests with a European dimension and brought the city to be continually in touch with different cultural models than its own. This was the start of the Belle Epoque, a time of cultural and economic rebirth for Palermo which would in turn become almost mythical for the future generations and was only to be interrupted by the outbreak of World War I.
The opening night happened on May 16 1897: Giuseppe Verdi's Falstaff was the inaugural opera. The conductor was Leopoldo Mugnone. A ticket in the boxes would then cost 80 liras, one in the gallery just 3. At the time of its first opening, thanks to its surface of 7,730 square metres, the Teatro Massimo was the third in Europe, after the opera houses in Paris and Wien.
From the opening in 1897 to 1935 the opera seasons were put together by private firms, often a different one each year, that would organize the performances.
In 1935 the theatre was officially designated with a Decree from the Italian Ministry of Culture "Ente Teatrale Autonomo", and thus recognized as a public theatre.
In 1974 the theatre was closed for reconstruction works that were supposed to be finished in a relatively short time. It remained closed for 23 years and was reopened with the concert on May 12 1997, conducted by Franco Mannino in the first part and by Claudio Abbado in the second, with the Berliner Philharmoniker.
The Teatro Massimo Vittorio Emanuele in Palermo opened its doors to the public on the evening of 16 May 1897, twenty-two years after the solemn public ceremony of the laying of the first stone.
This took place on 12 January 1875, and ended a chequered series of vicissitudes with interminable squabbles lasting over ten years.
The international competition for the project and realisation of the opera house had been announced by Palermo Council in 1864, and its prime mover was the mayor, Antonio Starrabba di Rudini.
For a long time there had been talk of building a big new theatre in Palermo, worthy of the second biggest city in southern Italy after Naples.
Palermo, in the second half of the nineteenth century, was engaged in getting itself a new identity in the light of the new national unity.
Cultural life was influenced by the new Italian State and the positive consequences of the activity of enlightened entrepreneurs like the Florios, who also made generous donations to the building of the opera house and for some years were also its no less enlightened managers.
Intense commercial relations led to the convergence and development in Palermo of interests with a European dimension and brought the city to be continually in touch with different cultural models than its own. This was the start of the Belle Epoque, a time of cultural and economic rebirth for Palermo which would in turn become almost mythical for the future generations and was only to be interrupted by the outbreak of World War I.
The opening night happened on May 16 1897: Giuseppe Verdi's Falstaff was the inaugural opera. The conductor was Leopoldo Mugnone. A ticket in the boxes would then cost 80 liras, one in the gallery just 3. At the time of its first opening, thanks to its surface of 7,730 square metres, the Teatro Massimo was the third in Europe, after the opera houses in Paris and Wien.
From the opening in 1897 to 1935 the opera seasons were put together by private firms, often a different one each year, that would organize the performances.
In 1935 the theatre was officially designated with a Decree from the Italian Ministry of Culture "Ente Teatrale Autonomo", and thus recognized as a public theatre.
In 1974 the theatre was closed for reconstruction works that were supposed to be finished in a relatively short time. It remained closed for 23 years and was reopened with the concert on May 12 1997, conducted by Franco Mannino in the first part and by Claudio Abbado in the second, with the Berliner Philharmoniker.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக